De Nederlandse Dieuw Schepel werd in 1910 geboren in het Friese Oosternijkerk als dochter van een gereformeerde predikant. Als oudste dochter in een gezin met acht kinderen was het vanzelfsprekend dat ze haar moeder in de huishouding hielp. Daarom begon ze pas laat aan haar studies Nederlands, Filosofie en Psychologie aan de Rijksuniversiteit van Groningen. Na sluiting van de universiteit in 1941 door de Duitsers studeerde zij verder in Amsterdam. Zover het binnen haar mogelijkheden lag, was ze bezig met de Franse taal.

In 1947 werd ze benoemd tot lerares Nederlands aan een middelbare school in Eindhoven. In die periode publiceerde zij gedichten en kleine stukken proza, onder andere in een Nederlands literair tijdschrift. Toch schreef ze ook enkele gedichten in het Frans, een taal die haar al eerder had aangetrokken. Op een dag ontdekte ze een aankondiging in Le Figaro over ‘Onze kleine literaire tijdschriften', en ze nam ogenblikkelijk contact op met enige daarvan, die haar de beste leken. Tot haar grote tevredenheid werden haar Franse gedichten met veel waardering ontvangen. Voor haar eerste dichtbundel Miroirs (1957), ontving ze een Erediploma van het tijdschrift France-Poésie, de voorganger van het belangrijke tijdschrift Art et Poésie.

Aangemoedigd door dit succes ging ze door met schrijven in het Frans. In 1968 kende de Academie Française haar de prestigieuze Medaille van het Jousselin-fonds toe voor haar bundel On m'a dit..., met een voorwoord van Roland le Corier, uitgegeven door La Revue Moderne (1967) in Parijs. Het was een gebeurtenis zonder weerga in Nederland en het trok de aandacht van de Nederlandse media. In de daarop volgende jaren sleepte ze nog een groot aantal prijzen in de wacht. Daarom wilde ze, na meer dan dertig jaar te hebben bijgedragen aan de Franse poëzie, speciaal op het terrein van het vrije vers, in 1988 de ‘fijnste parels' van haar poëtisch werk aaneenrijgen. Dit resulteerde in de bundel Être une fleur au printemps.

De dichteres Dieuw Schepel heeft haar gedichtenbundels nooit in Nederland uitgebracht. In 1992 stierf ze, op 82-jarige leeftijd. 

Uit haar laatste verzamelbundel Être une fleur au printemps is een aantal gedichten geselecteerd en in het Nederlands vertaald. De dichteres staat met haar poëzie dicht bij de mensen: zij beschrijft verdriet, geluk, desillusie en hoop. Deze emoties worden op eenvoudige wijze verwoord, wat haar gedichten een grote schoonheid verleent.

Vertaling en fotografie

Pauline Sarkar heeft haar sporen verdiend als vertaalster. Zij is zeer gecharmeerd van deze gedichten die nergens verraden dat de dichteres een Nederlandse is die in het Frans geschreven heeft - behalve dan misschien door hun on-Franse directheid en eenvoud. Deze eigenschappen hebben de Académie Française  ongetwijfeld beïnvloed bij hun beslissing de Médaille du Fonds Jousselin toe te kennen aan Dieuw Schepel.

Jeroen Boerema, fotograaf in Groningen, is een achterneef van Dieuw Schepel. Hij heeft zich laten inspireren door zijn oudtante en aldus een hedendaagse dimensie verleend aan deze gedichten.